Rattlesnake Canyon (9 mei 2012)

Het was de bedoeling om vroeg te beginnen, maar het is al acht uur geweest
voor ik onderweg ben. Omdat ik gisteren via de West Entrance in Colorado
National Monument kwam, wil ik vandaag graag via de East Entrance. Omdat
het motel (zoals de meeste motels) bij de Interstate in de buurt van het
vliegveld zit, moet ik eerst dwars door de stad. Dat kost ongeveer een
half uur. Grand Junction is een plaats met 60.000 inwoners. En dan besluit
ik ook nog om te gaan tanken, terwijl dat nog niet echt hoeft, maar de
brandstofprijs is aantrekkelijk.

De parkranger heeft al een bonnetje gereed voor op de voorruit. Ik ben hier
gistermiddag  al langsgekomen. Zonder verder nog te stoppen rijd ik via de
Rim Road door het park naar de afslag naar Glade Park. Daar ben ik om 9:12.
Uiteraard houd ik me aan de toegestane snelheid.

Na 0,2 mijl begint aan de rechterkant de route naar Blackridge Canyon en
Rattlesnake Canyon. Op het parkeerterrein staat een echtpaar met een
pick-up camper. Terwijl ik de instructies op het bord lees en een schetsje
maak van het kaartje met afstanden, weet de man van de camper te vertellen
dat er net een 'truck' is ingereden die brandstof bij een helikopter brengt.
Volgens hem moet het met mijn auto ook lukken. Zijn combinatie is te zwaar
beladen.









Om 9:20 rijd ik verder. In het begin zitten een paar bochten en in een
afdaling een lastige dip van slickrock, daarna gaat het vooral omhoog.

Na 1,4 mijl is een splitsing. Links voor ´upper´ en rechts ´lower´.
Vanaf 15 april moet je ´upper´ nemen, dus ga ik naar links. En volgens de
instructies moet je ´public roads´ nemen. Er is aardig wat spoorvorming,
maar dat vormt geen probleem voor mijn Endeavor.



Om 9:40 kom ik bij een paar samenkomende wegen, maar blijf rechtdoor
gaan en passeer een veerooster. Vanaf nu zit ik op een hoogvlakte met goed
zicht. De weg is over het algemeen ook vrij goed, maar af en toe is het toch
weer stapvoets over stukjes slickrock. Twee keer kom ik bij een vorksplitsing.
In beide gevallen gaat rechts naar een campground en de te volgen route is
dus links aanhouden. Er loopt ook vee over de weg, zwarte koeien.



Dan zie ik de helikopter en de truck met brandstof. We groeten elkaar.
De piloten zijn dames! Blondines. ;-)
Helaas geen foto van gemaakt.

Om 10:05 kom ik bij een splitsing. Rechts gaat naar Rattlesnake Canyon.



Net voor de weg gaat dalen, staat een bordje met in afbeeldingen de
aanbeveling om deze weg alleen met 4WD/AWD en high clearance te rijden.
En dat is ook wel nodig! Ik begin aan een steile afdaling, met haarspeld-
bochten en losse stenen en denk op een gegeven moment: maar ik moet ook
weer terug... En dat is omhoog..!..





Daarna volgt nog een stuk afwisselend zeer goed, maar dan weer mul
zand, of spoorvorming en slickrock waar ik stapvoets over moet. Ik ben
al lang blij dat er geen tegenliggers zijn... Een paar keer stap ik uit
om eerst te kijken waar ik het beste langs kan rijden. Ik haal af en
toe een steen van de weg.



Om 10:30 sta ik dan eindelijk bij het begin van de wandeling
naar de Rattlesnake Arches.



Ik doe de wandelschoenen aan en laad mijn fotorugzak bij met water en
wat te eten. Voor ik vertrek, drink ik nog een koel blikje Sprite.

Er staat een bord met een kaartje. Dat kaartje had ik ook al van internet
geplukt, samen met een gedetailleerd Engelstalig verslag. Daarnaast maak
ik veel gebruik van Photographing the Southwest van Laurent Martrès, in
dit geval Vol. 3 Colorado en New Mexico, waarin Rattlesnake Canyon
beschreven staat.

Om 10:45 begin ik aan de wandeling. In het registratieboek zie ik dat
er gisteren een koppel uit Duitsland is geweest. Andere bezoekers kwamen
vooral uit Colorado, en die komen zeker niet dagelijks. Dus de kans is
groot dat ik vandaag de enige ben. Voorzichtigheid geboden.



Eerst loopt het pad geleidelijk naar beneden. Er zijn twee sporen,
ze hebben hier ooit met auto´s gereden. Na 0,5 mijl is een splitsing.
Rechtdoor gaat naar een viewpoint, volgens Martrès niet zo interessant.

(Overigens noemen ze die 'first arch', maar ik nummer in de volgorde
zoals ik ze tegenkom. Mijn nummer 6 is volgens het kaartje 'first arch'.)

Naar rechts is de 'lower trail' naar de Rattlesnake Arches.
One way 2,2 mijl. Het pad gaat nu behoorlijk steil naar beneden, zig-
zaggend, en met losse stenen. Weer oppassen dus.



Eenmaal beneden, loopt een smal pad naar het westen dat heel goed
te belopen is. Soms een beetje smal tussen bomen door. Een paar keer
moet ik bukken. Minimale schaduw van boompjes. Gelukkig is het nog
niet zo heet.

Na bijna drie kwartier lopen gaat het pad naar links, dichterbij de rim.
Niet veel later volgt arch nummer 1. Groot, maar vrij ver weg en in plaats
van de breedhoeklens kom ik eerder op 50mm.
In het dal kan ik Fruita zien liggen.





Niet veel later volgt nummer 2. Een kleine arch, wederom 50mm.







Dan duurt het even voor nummer 3 volgt. Die is erg groot (!) en dus
wissel ik terug naar een breedhoeklens (10-22mm).







In de buurt loopt een vlak deel rotsen naar de rim waar ik zicht
heb op een monoliet. Maar die is helaas matig belicht.

Nummer 4 is weer een kleintje. En die vind ik niet zo bijzonder.
Het pad is nu smaller en er is nu af en toe meer schaduw.



Nummer 5 zit om de hoek verscholen, maar er loopt een pad, een teken
dat er iets te zien valt. Je kunt nog dichterbij komen door op het schuine
rotsvlak te klimmen en op de bibs terug naar beneden.



Om 12:10 ben ik bij nummer 6. Deze is zeer fraai en bijzonder belicht!
Aan de rechterkant klim ik net als bij nummer 5 een stuk omhoog, maar ik
ben bang dat ik uitglijd en doe heel voorzichtig en ga ook niet tot het
uiterste om hoger te komen.







In de buurt staat een bordje:



Ik pauzeer en begin om 12:30 aan de terugweg en maak me zorgen over
die helling met losse stenen. Lukt dat? Maar realiseer me dan dat anderen
het toch ook hebben gered! Die Duitsers van gisteren nog.
Ik rust nog even in de schaduw van de rim voor het lange stuk naar het
oosten begint. Het laatste deel van de wandeling is het meest zwaar
vanwege de klim.

Inclusief een paar korte pauzes ben ik om 13:30 terug bij de auto en lunch
daar met brood met kaas, fruit en water. En nog een koel blikje Sprite.

Om 14:10 verlaat ik de 'parkeerplaats'. Op de terugweg vul ik een gat in
de weg met een paar stenen die meer geschikt zijn. Dat is één van de
weinige keren dat ik nog uit de auto stap. Op de heenweg heb ik dat vaker
gedaan.
De wielen slippen wel een beetje bij het steile stuk, maar ook dat gaat
probleemloos. Die auto is geweldig!
Twee keer twijfel ik welke weg ik bij een splitsing moet nemen, bordjes
in tegengestelde richting helpen.

Om 15:05 ben ik terug in Colorado National Monument en sla in dat park
linksaf richting  Fruita.
Opgelucht.
Het is gelukt!



Conclusie: zwaar, maar niet extreem zwaar. Alleen te doen met 4WD/AWD en
high clearance. En wat ik nog wil toevoegen: ervaring met dirt roads.
Stapvoets over delen met slickrock rijden en nooit overmoedig raken.
Zeker met een huurauto wil je op zo'n afgelegen plek geen problemen.
Neem genoeg water en wat te eten en zonnebrand mee. En een pet of hoed
tegen de zon.

Succes!

Johan